یہ قدم تا عشق

چه شد در من در من نمی دانم فقط دیدم پریشانم فقط یک لحظه فهمیدم که خیلی دوستت دارم

تو قهرت سردی شب های دی ماهه تنم می لرزه وقتی روت و میگیری هجوم سرکش بهمن تو اخماته زمستون میشه وقتی تو خودت میری

باهمان لبخند های معمولی رقصان اینهمه خیابان را مثل آلودگی هوای شهر باز بردی آبروی تهران را

حرف هایت را با کسی بزن که با جغرافیای کلماتت آشنا ست کسی که می تواند وقت هایی که شبیه یک کوه یخی می شوی آفتابی شود و آبت کند.....آرام آرام. ..... بعد چکه چکه هایت را که لیز می خورند و می آیند پایین ، با انگشت برساند لای موهایت   کسی که می داند وقت هایی که سکوت می کنی یعنی حرف هایت جایی گیر کرده اند و می تواند دست دراز کند و آنهمه کلمه بازیگوش را دهانت بگذارد کسی که ناگفته های تو را بفهمد

خدایا دلم میان اینهمه آدم میان اینهمه پیچیدگی اینهمه تکلف میان تمام قفل هایی که قصد باز شدن ندارند فقط کمی سادگی میخواهد دلم کسی را میخواهد که نپرسد حواست به من هست؟ فقط بیاید با اندکی نگاه آرام بگوید حواسم به تو بود دلم بودن میخواهد میان این همه ضمیر دلم معجزه میخواهد در حد خدایی بودنت

بگذار بیفتم شبیه اتفاقی حوالی تو حادثه خبر نمی کند شاید عاشق ام شدی

به نفس های تو بند ست مرا هر نفسی سایه ات کم نشود از سرمان حضرت یار

انتظار که چیز بدی نیست  روزنه امیدی ست در ناامیدی مطلق من انتظار را از خبر بد بیشتر دوست دارم

عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت